۱. مراجعه به مرکز شماره ۲ به آدرس زمین شهری جنب آزمایشگاه مرکزی جهت اخذ نوبت

۲. مراجعه به آزمایشگاه مرکزی به صورت ناشتا

۳. ارائه نتایج آزمایشهای انجام گرفته به همراه فرم تکمیل شده عکس دار به درمانگاه شماره ۲ )فقط در روزهای یکشنبه و سه شنبه  ) خانم بزرگی زاده

۴. ارائه نتایج آزمایشهای انجام گرفته به همراه فرم تکمیل شده عکس دار به واحد طب کار

۵. انجام تست های مورد نیاز (شنوایی و تست ریه)توسط کارشناس بهداشت حرفه ای و تائید نهایی نتایج آزمایشها توسط پزشک طب کار دکتر زارعی

۶. دریافت گواهی صحت مزاج(یک برگ تصویر عدم اعتیاد) از مرکز شماره ۲

۷. صدور گواهی صحت مزاج (داشتن یک قطعه عکس ) در این مرحله جهت صدور کارت سلامت شغلی الزامی می باشد.

۸. مراجعه به قسمت امور اداری مرکز طب کار جهت امضاء گواهی صادر شده

۹. مراجعه به دبیرخانه مرکز طب کار  جهت مهر و درج شماره نامه

1. مراجعه به پزشک مربوطه و دریافت نامه خروج

۲. ممهور شدن دفترچه ها با مهر خروج

۳. انتخاب پزشک جدید و دریافت نامه از ایشان

۴. مراجعه به واحد ستاد هماهنگی ( آقای لاچینی و طیبیان ) از ۱تا ۵ هر ماه جهت ویرایش سامانه

۵. ممهور شدن دفترچه ها توسط پزشک جدید

۱. مراجعه به دبیرخانه  مرکز شماره ۲جهت تائید عکس

۲. مراجعه به ازمایشگاه مرکزی (از ساعت ۵/۷صبح لغایت ۵/۹صبح) واقع در زمین شهری فاز ۱ جنب مرکز شماره ۲

۳. مراجعه به دبیرخانه مرکز طب کار  وارائه نتیجه آزمایش جهت صدور گواهی عدم اعتیاد

۴. مراجعه به دفتر ریاست مرکزطب کار  جهت امضاء

۵. مراجعه به دبیر خانه  مرکز طب کار جهت مهر ودرج شماره نامه

۱. مراجعه به پزشک معتمد شبکه بهداشت جهت تایید گواهی

۲. اخذ فرم اداره مربوطه و شماره حساب از رابط شورا خانم صلاحی واحد ستاد هماهنگی

۳. واریز فیش ۱۵۰۰۰ ریالی به شماره حساب داده شده

۴. مراجعه به خانم صلاحی و تحویل فیش و فرم تکمیلی اداره مربوطه

۵. مراجعه پس از دو هفته جهت اخذ نتیجه

1. تحویل برگ استعلام دریافت شده از مجمع امور صنفی شهرستان ، نمایندگی های مجمع امور صنفی بخش های تابعه و یا اداره بازرگانی شهرستان فیروزآباد

۲. ثبت ورود نامه مربوطه در دفتر اندیکاتور مرکز بهداشت شماره ۲

۳. تسلیم استعلام ثبت ورود شده در دفتر اندیکاتور مرکز بهداشت به واحد بهداشت محیط و مواد غذایی

۴. ارجاع استعلام به کارشناس و یا کاردان مرکز بهداشتی درمانی مربوطه یا کارشناسان ستادی(حداکثر ظرف ۱۵ روز پاسخ داده شود

۵. تسلیم گزارش بازدید کاردان یا کارشناس واحد بهداشت محیط بازدید کننده به واحد بهداشت محیط مرکز بهداشت

۶. صدرو پاسخ صلاحیت و یا عدم صلاحیت بهداشتی با توجه به گزارش بازرس (مقررات ماده ۱۳) و ارسال آن به مرجع استعلام کننده

HIV (ویروس نقص ایمنی انسانی) ویروسی است که به سیستم ایمنی بدن حمله می کند. اگر HIV درمان نشود، می تواند منجر به ایدز (سندرم نقص ایمنی اکتسابی) شود. هنگامی که افراد مبتلا به HIV می شوند آن را برای تمام عمر دارند. اما با مراقبت های پزشکی مناسب می توان HIV را کنترل کرد. افراد مبتلا به HIV که درمان موثر HIV را دریافت می کنند می توانند زندگی طولانی و سالم داشته باشند و از شرکای خود محافظت کنند.

عفونت HIV در انسان از نوعی شامپانزه در آفریقای مرکزی ناشی شده است. مطالعات نشان می دهد که HIV ممکن است از اواخر دهه 1800 از شامپانزه به انسان منتقل شده باشد. نسخه شامپانزه ای این ویروس SIV نامیده می شود. احتمالاً زمانی که انسان ها این شامپانزه ها را برای گوشت شکار کردند و با خون آلوده آنها تماس پیدا کردند به انسان منتقل شد. طی چند دهه، HIV به آرامی در سراسر آفریقا و بعداً به سایر نقاط جهان گسترش یافت.

• تنها راه برای اطلاع از ابتلا به HIV انجام آزمایش است. دانستن وضعیت HIV به شما کمک می کند تا تصمیمات سالمی برای جلوگیری از ابتلا یا انتقال HIV بگیرید.

برای بسیاری، بله. اکثر افراد در عرض 2 تا 4 هفته پس از عفونت علائمی شبیه آنفولانزا دارند. علائم ممکن است چند روز یا چند هفته طول بکشد. داشتن این علائم به تنهایی به معنای ابتلا به HIV نیست. سایر بیماری ها می توانند علائم مشابهی ایجاد کنند. برخی افراد اصلا علائمی ندارند. تنها راه برای اطلاع از ابتلا به HIV انجام آزمایش است.

ایدز وقتی اتفاق می افتد که تعداد سلول های CD4 به زیر حد معینی سقوط کند و شخص به بیماری هایی مبتلا شود که در حالت معمول سیستم ایمنی انسان می تواند با این بیماری ها مبارزه کند. این بیماری ها عبارت است از پنومونی، برخی از انواع سرطان ها و عفونت های مضر.

قبل از اینکه عفونت HIV بتواند به ایدز تبدیل شود، ماه ها و یا سال ها زمان می برد. اگر فرد در این مدت تست ندهد ممکن است حتی متوجه HIV در خون خود نباشد، تا این که مریض شود.

HIV می تواند کنترل شود اما درمان قطعی ندارد. داروهای ضد HIV می تواند به افراد کمک کند تا مدت ها سلامت خود را حفظ کنند و شانس انتقال ویروس به دیگران را کاهش می دهد. اما شواهدی مربوط به واکسن پیشگیری از عفونت HIV در دست نیست.

رابطه جنسی بدون استفاده از کاندوم (محافظت نشده)
تزریق خون و یا فرآورده های خونی آلوده
از مادر آلوده به جنین در طول حاملگی
زایمان و شیردهی
استفاده از وسایل تزریق مشترک که قبلا توسط یک فرد مبتلا استفاده شده است.

رابطه ای که در آن یک فرد به اچ آی وی مبتلا باشد و دیگری نباشد به آن رابطه ناهمگون می گویند. اگر زوجهای ناهمگون رابطه جنسی محافظت نشده داشته باشد خطر انتقال وجود دارد. اما با استفاده از کاندوم در طول رابطه جنسی مهبلی، مقعدی و دهانی خطر تا حد زیادی کاهش می یابد. هر دو شریک در رابطه جنسی ناهمگون باید برای جلوگیری از ابتلا یکدیگر به اچ آی وی متعهد باشند.

اگرچه ابتلا از طریق رابطه جنسی دهانی امکان پذیر است، اما خطر ابتلا در آن از خطر ابتلا در رابطه جنسی مهبلی یا مقعدی محافظت نشده با یک مرد یا زن بسیار کمتر است. اگر در هنگام رابطه جنسی دهانی، منی فردی که به اچ آی وی آلوده است وارد دهان فردی شود که دارای زخم لثه یا بریدگی در درون دهان خود است، احتمال ابتلا آن فرد به اچ آی وی وجود دارد.
احتمال این که یک مرد یا زن در طول رابطه جنسی دهانی به اچ آی وی مبتلا شود پایین است، زیرا بزاق دارای ویروس اچ آی وی نیست. اما اگر شخص دریافت کننده رابطه جنسی دهانی در دهان خود بریدگی داشته باشد یا لثه های او زخم شده باشند، احتمال انتقال اچ آی وی تا حدی افزایش می یابد.

تحقیقات نشان داده است که گاهی اوقات در مایع قبل از انزال مقدار زیادی ویروس اچ آی وی وجود دارد، اما تشخیص این که آیا اچ آی وی به مقدار کافی برای ابتلا وجود دارد یا نه امری دشوار است.
هر فرد برای محافظت از خود در برابر اچ آی وی یا هر بیماری آمیزشی دیگر بهتر است رابطه جنسی ایمن داشته باشد یعنی از کاندوم استفاده نماید.

در بوسیدن درون دهان خطر بسیار کمی از ابتلا به اچ آی وی وجود دارد. در بزاق مقدار اچ آی وی بسیار ناچیز است و برای انتقال آن کافی نیست. تنها یک مورد ثبت شده از ابتلا فرد به اچ آی وی از طریق بوسیدن وجود دارد، و آن هم به دلیل قرار گرفتن در معرض خون آلوده در طول بوسیدن درون دهانی بوده است. اگر در درون دهان شما یا شریکتان خون وجود داشته باشد، باید تا بند آمدن خون از بوسیدن پرهیز کند.

احتمال ابتلا زنان هم جنس گرا یا دوجنس گرا در طول رابطه جنسی بالا نیست. تعداد بسیار کمی از زنان در طول رابطه جنسی با یک زن دیگر اچ آی وی را انتقال داده اند، اما از نظر تئوری اگر مایعات مهبلی یا خون بدن فرد آلوده وارد مهبل شریکش شود (شاید خون روی انگشت یا وسایل کمک جنسی)، امکان ابتلا او به اچ آی وی وجود دارد.

خطر انتقال در رابطه جنسی مقعدی از هر نوع رابطه جنسی دیگری بالاتر است زیرا:

_ به دلیل وجود عضله قوی در مدخل مقعد، تماس‌های مقعدی با فشار بیشتری صورت میگیرد در نتیجه احتمال خراشیدگی و پارگی این ناحیه بیشتر است.
_ از طرفی مخاط ناحیه انتهایی روده (قبل از مقعد) شکننده بوده و در تماس‌های مقعدی احتمال آسیب پذیری، صدمه و پارگی آن بیشتر است.
_ چون ناحیه انتهایی روده بسیار آلوده است این ناحیه سیستم دفاعی قوی دارد و تعداد زیادی از سلول‌های دفاعی بدن (لنفوسیت) در آن وجود دارد. این سلولهای دفاعی گیرنده هایی دارند تا ویروسها از جمله اچ ‌آی‌ وی به آن بچسبد. بعد از چسبیدن ویروس به این سلولهای دفاعی، آنها به راحتی وارد سلولهای فوق شده و به سرعت تکثیر پیدا میکنند و سلول‌های دفاعی را از بین می برند.
همچنین در رابطه جنسی فاعلی نیز احتمال ابتلا وجود دارد، اما درصد آن نسبت به رابطه جنسی مفعولی کمتر است.

خیر. اچ آی وی ویروسی نیست که از طریق آب، غذا و هوا منتقل شود، و بتواند بیرون از بدن انسان زیاد زنده بماند. بنابراین ویروس اچ آی وی از طریق تماس های عادی اجتماعی مانند بوسیدن، دست دادن، سرفه و کارد و چنگال مشترک، از یک فرد به فرد دیگر منتقل نمی شود.

اگر وسایلی که در این محیط ها استفاده می شوند و آلوده به خون می شوند بعد از هر بار مصرف استریل نشوند یا از وسایل یک بار مصرف استفاده نشود خطر انتقال اچ آی وی وجود دارد. در هر حال افرادی که خال کوبی و سوراخ کردن بدن انجام می دهند، باید یک سری اقدامات را رعایت کنند که برای جلوگیری از انتقال بیماری های ویروسی خونی مانند هپاتیت C و B و اچ آی وی، طراحی شده اند، و به آن ها “اقدامات پیشگیرانه جهانی” می گویند. وقتی که به آرایشگاه می روید احتمال انتقال وجود ندارد اما اگر جایی از بدنتان ببرد و خون آلوده از طریق زخم خارج شود احتمال دارد ویروس منتقل شود. ریش تراش های سنتی که توسط آرایشگران استفاده می شوند اکنون دارای تیغ های قابل تعویض هستند که تنها یک بار استفاده می شوند و بدین طریق احتمال انتقال بیماری های ویروسی خونی را از بین می برد.

احتمال قرار گرفتن کارکنان سلامت در معرض ابتلا به اچ آی بسیار پایین است، مخصوصا زمانی که اقدامات پیشگیرانه جهانی مراقبت سلامت و احتیاطات همه جانبه استاندارد را رعایت کنند. تماس عادی روزانه هیچ فردی از جمله کارکنان سلامت را در معرض ابتلا به اچ آی وی قرار نمی دهد. خطر اصلی برای این افراد احتمال جراحت آن ها از طریق سوزن یا سایر وسایل تیز آلوده به خون مبتلا به ویروس است. تخمین زده شده است که خطر ابتلا از طریق سر سوزن کمتر از ۱ درصد است. به عنوان مثال در بریتانیا تنها ۵ مورد مستند از ابتلا به اچ آی وی به دلیل محیط کاری در محیط های مراقبت سلامت وجود دارد، آخرین آن در سال ۱۹۹۹ بوده است. در آمریکا تا سال ۲۰۰۶ تنها ۵۷ مورد مستند از انتقال اچ آی وی به دلیل محیط کاری ثبت شده است. خطر انتقال اچ آی وی از طریق سر سوزن در صورتی که جراحت عمیق باشد، و بیمار مربوط بار ویروسی زیاد داشته باشد، یا اگر ابزار تیز به طور محسوسی به خون آلوده شده باشد، بیشتر است.

انتقال اچ آی وی در محیط مراقبت های سلامت بسیار نادر است. تمام افراد متخصصی که در زمینه سلامت کار می کنند، باید از فرآیندهای کنترل ابتلا، برای هر بیمار، پیروی کنند. این اقدامات طراحی شده اند تا از بیمار و فرد متخصص در برابر انتقال بیماری های خونی مانند هپاتیت B و اچ آی وی جلوگیری کنند.

تحقیقات ثابت کرده است که انتقال اچ آی وی از این طریق بسیار پایین است. تعداد بسیار کمی از افراد در محیط های مراقبت سلامت در نتیجه پاشیدن خون به درون چشم هایشان به اچ آی وی مبتلا شده اند. احتمال ابتلا در صورت ورود خون به دهان حتی کمتر است. پوشش درون دهان بسیار نفوذ ناپذیر است، بنابراین تنها در صورتی که در دهان یا گلو زخم باز یا التهاب وجود داشته باشد (اگر خون فرو داده شود)، اچ آی وی می تواند وارد جریان خون شود. حتی در این صورت مقدار خونی که وارد بدن شده باید زیاد باشد (آن مقدار که به راحتی دیده شود و بتوان آن را مزه کرد) و خون تازه بوده باشد و مستقیما با محل بریدگی یا تورم تماس داشته باشد تا احتمال انتقال وجود داشته باشد. اچ آی وی توسط بزاق رقیق می شود و زمانی که فرو داده شود به راحتی توسط اسید معده کشته می شود.

ابتلا به اچ آی وی از این طریق غیر معمول است. تنها چند مورد هستند از انتقال اچ آی وی از طریق گاز گرفتن وجود دارد. در این موارد خاص پارگی و آسیب شدید بافت و همین طور وجود خون گزارش شده است.

خیر. اچ آی وی ویروس نقص دستگاه ایمنی انسان هاست. تنها بر روی انسان ها تاثیر می گذارد. برخی از انواع دیگر ویروس های نقص دستگاه ایمنی وجود دارد که بر روی گربه ها و سایر آغازی ها تاثیر می گذارد، مانند ویروس نقص دستگاه ایمنی فلاین (FLV) یا ویروس نقص دستگاه ایمنی سیمیان (SLV). این ویروس ها برای انسان خطری ندارند. برخی افراد از این نگران هستند که اگر حیوانی که قبلا یک فرد مبتلا را زخمی کرده باشد آن ها را نیز زخمی کند بیماری به آن ها منتقل می شود. مواردی از این نوع انتقال وجود ندارد.

خیر. انتقال اچ آی وی از این طریق ممکن نیست. پشه زمانی که خون یک نفر را می مکد از خون فرد قبلی که او را گزیده وارد خون فرد جدید نمی کند. تنها چیزی که یک پشه وارد می کند بزاق دهانش است که به عنوان تسهیل کننده عمل می کند و تغذیه را برای او آسان تر می کند.

اچ آی وی از طریق رابطه جنسی محافظت نشده، تزریق مشترک با فرد مبتلا، تزریق خون آلوده و از مادر آلوده به جنین و در طول حاملگی، زایمان و شیردهی منتقل می شود. اچ آی وی از طریق تماس های روزمره اجتماعی منتقل نمی شود. اما موردهای کمی وجود دارد که افراد و خانواده ای که به اچ آی وی مبتلا باشند از راه های دیگری غیر از راه های گفته شده یکدیگررا مبتلا کرده اند. یک مورد در ایتالیا در سال ۱۹۹۰ دو خواهر بودند. هر دو به فاصله یک ماه به اچ آی وی مبتلا شدند. علت ابتلا خواهر بزرگ داشتن رابطه جنسی با یک مرد روسی مشخص شد. خواهر کوچک تر در معرض ابتلا به ویروس قرار نگرفته بود و تنها احتمالی که محققان دادند این بود که هر دو از یک دستگاه ریش تراشی برای تراشیدن موهای پایشان استفاده کردند. خصوصیات بعدی نشان داد که هر دو آن ها یک نژاد از ویروس روسی را داشتند. مورد دیگر یک مادر و پسر بودند که باز هم در استرالیا بودند و هر دو به اچ آی وی مبتلا شدند. پسر در تایلند سال ها قبل در معرض ابتلا به اچ آی وی قرار گرفته بود در حالی که مادر در معرض ابتلا به اچ آی وی قرار نگرفته بود. چند وقت بعد پسر به مریضی پوستی پسوریازیس مبتلا می شود و استفاده مادر از کرم برای زخم های پسر تنها راه انتقال شناخته شد. بررسی ها نشان داد که هر دوی آن ها یک نژاد تایلندی از ویروس داشتند که که در استرالیا رایج نبود. در حالی که انتقال اچ آی وی بین افراد خانواده و افرادی که در یک جا زندگی می کنند ممکن است، بسیار کم اتفاق رخ داده و موارد مستند بسیار نادر هستند.

اگر از وسایل تزریق مشترک با یک فرد آلوده به ویروس استفاده کند، احتمال ابتلا به اچ آی وی وجود دارد. اگر خون آلوده در محفظه سوزن و یا سرنگ بماند، نفر بعدی که از آن استفاده کند خون به درون جریان خون او راه پیدا می کند. ضدعفونی کردن ابزارها بین هر تزریق خطر انتقال ویروس را کاهش می دهد، اما آن را کاملا از بین نمی برد. برای اطلاعات بیشتر به مطالب ما درباره اچ آی وی و مصرف کنندگان مواد مخدر و یا اچ آی وی و گروه های در معرض خطر، مراجعه کنید.

یک زن مبتلا به اچ آی وی می تواند ویروس را به جنین قبل یا در حین زایمان منتقل کند. اچ آی وی در زمان شیردهی نیز منتقل میشود. اگر یک زن بداند که به اچ آی وی مبتلا است میتواند داروهایی مصرف کند که تا حد زیادی خطر انتقال ویروس به فرزندش را کاهش میدهند. دیگر روشهایی که میتوانند خطر انتقال را کاهش دهند، سزارین و خودداری از شیر دهی هستند. در ایران توصیه بر این است تا مادران مبتلا به فرزند خود شیر ندهند.

بعضی از افراد از طریق دریافت خون آلوده مبتلا شده اند. اما در حال حاضر در اکثر کشورها خون های انتقالی برای عدم آلوده بودن به اچ آی وی آزمایش می شوند. در کشورهایی که آزمایش اچ آی وی بر روی خون های انتقالی صورت می گیرد، ابتلا به اچ آی وی از طریق انتقال خون بسیار نادر است. فرآورده های خونی، مانند آن هایی که توسط افراد هموفیلی استفاده می شوند، امروزه برای ایمن شدن گرما درمانی می شوند. اهدا خون در یک مرکز اهدا خون معتبر نبایستی خطری به همراه داشته باشد، زیرا تمامی ابزارها بایستی استریل شده باشند و سوزن هایی که با آن ها خون گرفته می شود یک بار مصرف هستند.

در حالی که اچ آی وی مدت زمان کمی در خارج از بدن زنده می ماند، گزارشی از انتقال اچ آی وی از طریق پاشیده شدن لکه¬های کوچک خون، منی و یا مایعات بدنی وجود دارد. این بدین خاطر است که اچ آی وی زمانی که در معرض هوا قرار می گیرد سریعا می میرد، و ترشح مایعات نیز زمانی فرد را مبتلا می کند که به درون جریان خون راه پیدا کند. دانشمندان توافق دارند که اچ آی وی به خوبی نمی تواند در محیط دوام بیاورد، و احتمال انتقال محیطی آن بسیار دور از ذهن است. برای کسب اطلاعات در زمینه مقاومت اچ آی وی، مطالعات آزمایشگاهی معمولا از ویروسی آزمایشگاهی با تراکم بالا استفاده می کند. اگرچه این تراکم اچ آی وی تحت شرایط کنترل شده، می تواند برای روزها یا هفته ها زنده بماند، مطالعات نشان داده است که کم کردن تراکم ویروس اچ آی وی، عفونت زایی آن را در چند ساعت بین ۹۰ تا ۹۹ درصد کاهش می دهد. از آنجایی که تراکم ویروس در خون یا نمونه ها نسبت به نمونه آزمایشگاهی کمتر است، خطر واقعی ابتلا به اچ آی وی از طریق مایعات خشک بدنی نزدیک به صفر است. نتایج نادرستی که از مطالعات آزمایشگاهی گرفته شده است برخی از افراد را بدون هیچ دلیلی حساس کرده است.

شواهد زیادی وجود دارد که نشان می دهد خطر ابتلا به اچ آی وی در رابطه جنسی با جنس مخالف، در مردانی که ختنه شده اند نسبت به آن هایی که نشده اند نصف است. اما ختنه شدن یک مرد را در برابر اچ آی وی مصون نمی کند، بلکه احتمال ابتلا وی را کاهش می دهد.

حتی اگر آزمایش نشان دهد که سطح اچ آی وی در خون شما بسیار پایین است، ویروس کاملا از بین نرفته و هنوز می توانید آن را انتقال بدهید. برخی از داروها نمی توانند به درستی به اندام های جنسی نفوذ کنند و آن تاثیری را که بر روی ویروس در خون می گذارند در آنجا نمی توانند بگذارند. این بدین معناست که اگر آزمایش خون شما مقدار ویروس فعال کمی را در خون نشان دهد، ممکن است ویروس در مایع منی و مایع مهبلی همچنان زیاد باشد. اگر بار ویروسی کم باشد احتمال انتقال نیز کم است اما شما همیشه باید اقدامات پیشگیرانه لازم را انجام دهید.

مجموعه ای از علایم در عفونت ابتدایی اچ‌آی‌وی ممکن است دیده شود که در کل شبیه یک آنفلوانزا هستند نه این که خود آنفلوانزا جداگانه رخ بدهد. علایم عفونت ابتدایی اچ‌آی‌وی معمولا 2 تا 4 هفته پس از ورود ویروس پدیدار می‌شوند و 4 تا 6 هفته طول می‌کشند. دیدن یا ندیدن آن نشانه ها هم هیچ ارزش تشخیصی برای اچ‌آی‌وی ندارند و اگر سابقه رفتار پرخطر دارید بهتر است برای مشاوره و آزمایش رایگان به مرکز مشاوره بیماریهای رفتاری بروید.

در بین مرحله عفونت ابتدایی و ایدز معمولا علامتی دیده نمی شود. دقت کنید که راه تشخیص اچ آی وی علائم نیستند بلکه تست است.

بود و نبود هیچ علامتی در اچ آی وی ارزش تشخیصی ندارد. اگر آزمایش شما بعد از دوره پنجره باشد نتیجه آن قطعی است.

مجموعه ای از علایم در عفونت ابتدایی اچ‌آی‌وی ممکن است دیده شود که در کل شبیه یک آنفلوانزا هستند. دیدن یا ندیدن آن نشانه ها هم هیچ ارزش تشخیصی برای اچ‌آی‌وی ندارد و اگر سابقه رفتار پرخطر دارید بهتر است برای مشاوره و آزمایش رایگان به مرکز مشاوره بیماریهای رفتاری بروید. تورم گره های لنفی فقط در 38 درصد افراد مبتلا در مرحله عفونت ابتدایی دیده می شود. دیگر آن که باید در جاهای مختلفی باشد نه فقط یک گره لنفی. سوم این که هر کس تورم گره های لنفی داشت نمی شود گفت اچ آی وی دارد و دلایل دیگر باید ابتدا بررسی شوند چون از یک جوش ساده پوستی تا عفونت دندان تا بیماریهاهای روماتیسمی و سرطان ممکن است علت تورم گره های لنفی باشند. تشخیص ابتلا به اچ آی وی فقط با آزمایش است.

دوره پنجره موقعی است که ویروس در بدن هست ولی آزمایش پادتن منفی است بنابراین شخص به اشتباه سالم پنداشت می شود. حداکثر طول این دوره عمدتا بین سه هفته تا سه ماه پس از ورود ویروس به بدن است.

خیر، برای تشخیص اچ آی وی حتما باید آزمایش اچ آی وی انجام شود.

ایدز مرحله آخر بیماری است بنابراین فردی که در معرض ویروس اچ آی وی قرار می گیرد، فرد اچ آی وی مثبت تلقی می شود. اگر منظورتان علائم عفونت اولیه است این علائم اختصاصی نیستند و بود و نبود هیچ علامتی ارزش تشخیصی ندارد و حتما بعد از دوره پنجره تشخیص آزمایشگاهی ارزش دارد.

وسترن بلات آزمایش تاییدی است که در صورت مثبت شدن الایزا انجام می شود. علل مختلفی ممکن است در ایجاد پاسخ نامعین در وسترن بلات نقش داشته باشند: بیماریهای خود ایمنی (لوپوس، سیوگرن،…)، عفونت با HTLV، جذام، سرطانها، اوایل سروکانورژن، ایدز پیشرفته، HIV-2 و …مشکلات کیت و خطای آزمایشگاهی. به احتمال یک در 5000 ممکن است وسترن بلات نتیجه نامعین داشته باشد که اگر تا 6 ماه به مثبت تغییر نکند و همچنان نامعین بماند فرد اچ آی وی منفی در نظر گرفته می شود. برخی بیماریهای خودایمنی ممکن است موجب این نتایج بشوند.

آزمایش اچ آی وی یک آزمایش کاملا داوطلبانه است. این آزمایش در ازدواج اجباری نیست و تنها زمانی انجام میشود که هر دو نفر درخواست آزمایش داشته باشند.

آزمایش اجباری اچ‌آی‌وی در زمان ثبت ازدواج به دلایل زیر انجام نمی شود:

_ اچ‌آی‌وی مثبت بودن به منزله محرومیت از ازدواج نیست. افراد مبتلا هم حق دارند ازدواج کنند و بچه دار شوند.
_ به دلیل لزوم مشاوره قبل و بعد از آزمایش و تفسیر نتیجه آزمایش که کاری تخصصی است و از عهده دفاتر ثبت ازدواج بر نمی آید.
_ به دلیل کافی نبودن یک آزمایش برای تشخیص قطعی (کم شیوع بودن بیماری در کشور که ارزش اخباری آزمایش مثبت را کم می کند و وجود دوره پنجره که در آن جواب آزمایش به طور کاذب منفی است)
_ شیوع کم بیماری در کشور که هزینه انجام آزمایش را در جمعیت عمومی نسبت به فایده آن بسیار زیاد می کند.

تجربه آزمایش اجباری برای تالاسمی نشان داده است که اگر دو طرف همدیگر را بخواهند معمولا وقعی به جواب آزمایش نمی گذارند. همچنین در مورد آزمایش اعتیاد علاوه بر تقلبهایی که در هنگام آزمایش رخ می دهد هیچ تضمینی برای این که فرد بعد از ازدواج رو به مصرف مواد نیاورد وجود ندارد.

در روابط جنسی (با دخول) در صورتی که با کاندوم محافظت شده باشد و فرد مبتلا داروی ضد ویروس مصرف کند، احتمال ابتلای ١٠ ساله کمتر از ١ درصد است. زوجها می توانند با شریک خود به زندگی ادامه دهند، و هر سال تست اچ ای وی بدهند تا سلامت خود را پایش کنند. همچنین مصرف داروهای ضد ویروس برای پیشگیری برای فرد سالم در مواقعی که می خواهند فرزندآوری کنند مفید است. در این مورد می توانید پیش پزشک بروند و تحت نظر باشند. در ضمن در تماسهای روزمره زندگی هیچ گونه امکان سرایت اچ آی وی نیست.

بهترین راه برای ازدواج سالم شناخت کافی از طرف مقابل است که در مصاحبت طولانی قبل از ازدواج با او و خانواده اش به دست می آید نه در سه چهار جلسه خواستگاری سنتی. صداقت کامل درباره سبک زندگی و رفتارهای پرخطر قبلی و آزمایش داوطلبانه اچ‌آی‌وی دو طرف قبل از اقدام برای ثبت ازدواج توصیه می شود.

این احتمال وجود دارد که HIV به طرق زیر به فرزندتان انتقال یابد:

_ در طول بارداری HIV می تواند از طریق جفت منتقل شده و فرزند را آلوده کند.
_ در طول وضع حمل و زایمان، نوزاد از طریق تماس با خون مادر و سایر مایعات بدن او در خطر آلوده شدن قرار دارد. وقتی خانم برای زایمان می رود که کیسه آمینوتیک و یا کیسه آب پاره می شود. همین اتفاق می تواند ریسک انتقال HIV به فرزند را افزایش دهد. بیشتر فرزندان در حین زایمان ویروس را از مادر دریافت می کنند.
_ شیردهی نیز می تواند ویروس را به فرزند منتقل کند.

شما و پزشک تان احتمالا در مورد راه هایی صحبت خواهید کرد که می تواند به پیشگیری از انتقال ویروس به فرزند تان کمک خواهد کرد. برخی از راه های پیشنهادی به این قرار است:

در طول بارداری ترکیبی از داروهای ضد HIV که برای شما نسخه می شود را مصرف نمائید.
اگر تست ها نشان دهد که میزان HIV در شما بالاست فرزندتان را با استفاده از سزارین به دنیا بیاورید.
در طول وضع حمل و زایمان ممکن است به شما داروهای ضد HIV داده شود.
بعد از تولد به فرزندتان داروهای ضد HIV تجویز می شود.
از شیردهی به فرزندتان خودداری نمائید.
با پیروی از این دستورالعمل ها، 99 درصد خانم های باردار ویروس را به فرزند خود منتقل نخواهند کرد.

درمان در طول بارداری با دو هدف توصیه می شود:

1) از سلامت مادر محافظت شود
2) به پیشگیری از انتقال ویروس به فرزند کمک شود.
برای کنترل ویروس HIV ترکیب چند دارو مورد استفاده قرار می گیرد. به این روش رژیم دارویی می گویند. داروهای ضد HIV مقدار HIV را در بدن کاهش می دهند.

داروهایی که برای درمان عفونت HIV به کار می رود می تواند منجر به بروز عوارض جانبی شوند. شایع ترین عوارض جانبی عبارت است از تهوع، اسهال، سردرد و درد ماهیچه ای. عوارضی که کمتر شایع است عبارت است از، آسیب کبدی و مشکلاتی در استخوان ها اعم از احتمال کمی نیز وجود دارد که داروهای بکار رفته در درمان HIV بتواند بر رشد جنین اثر بگذارد. اما عدم مصرف دارو شانس انتقال ویروس را به فرزند افزایش خواهد دارد.

بار ویروسی بالا و تعداد کم سلول های CD4 به آن معناست که خطر انتقال ویروس HIV به فرزند بالاست و همچنین ریسک بیمار شدن شما نیز بیشتر خواهد بود. اما حتی اگر میزان بار ویروسی کم شود، هنوز هم احتمال انتقال ویروس به فرزند وجود دارد.

اگر شریک جنسی شما نیز به این ویروس آلوده باشد، استفاده از کاندوم به محافظت شما و او از سایر عفونت ها کمک خواهد کرد. اما اگر شریک جنسی شما به این ویروس آلوده نباشد، علاوه بر استفاده از کاندوم داروهایی نیز وجود دارد که شریک جنسی شما می تواند آنها را مصرف نماید. این داروهای ریسک آلوده شدن او را کاهش خواهد داد.

اگر شما HIV مثبت باشید، انجام سزارین ممکن است خطراتی برای شما داشته باشد. خانم هایی که تعداد CD4 در آنها کم است و سیستم ایمنی ضعیفی دارند، بیشتر در خطر آلودگی بعد از جراحی قرار دارند. شکاف ناشی از جراحی ممکن است به کندی بهبود یابد. برای پیشگیری از عفونت حین سزارین داروهایی به فرد داده می شود.

کودکانی که از مادران HIV مثبت به دنیا می آیند، چندین بار در ماه های اول زندگی برای HIV تست خواهند داد. در این تست به دنبال وجود ویروس در خون هستیم. اگر نتیجه دو مورد از این تست ها مثبت باشد، نشان می دهد که فرزند آلوده به HIV است. اگر نتیجه دو مورد از این تست ها منفی باشد نشان داده می شود که فرزند به ویروس آلوده نشده است. نوع دیگری از تست HIV وقتی انجام می شود که فرزند بین 12 تا 18 ماهگی باشد.

به مراکز مشاوره بیماری های رفتاری شهر خود مراجعه نمایید و نسبتبه انجام مشاوره و تست رایگان اقدام نمایید.

درصورتیکه رابطه جنسی شما محافظت شده نباشد و کمتر از 72 ساعت از آن بگذرد هرچه سریع تر به مرکز مشاوره بیماری های رفتاری مراجعه کنید تا در صورت نیاز برای پیشگیری از ابتلا به اچ ای وی برای شما درمان پیشگیرانه آغاز شود.

آزمایش اچ آی وی پیش از جراحی اجباری نیست و باید با آگاهی و رضایت بیمار باشد.

• بر اساس دستورالعمل کشوری به کار گیری تست سریع تشخیص اچ آی وی، عرضه وسیله تشخیص سریع در داروخانه ها و کاربری آن به عنوان وسیله خود آزمون در افراد، به دلیل اهمیت عدم تفکیک آزمایش از مشاوره اکیدأ ممنوع می باشد. بهتر است به مرکز مشاوره بیماریهای رفتاری بروید.

خیر، آزمایش اچ آی وی بر روی نمونه ای از خون انجام می شود و در تمام آزمایشگاه های دولتی و خصوصی امکان پذیر است.

تست رپید و الایزا هر دو برای بررسی پادتن اچ آی وی هستند و از تکنیکهای مشابهی استفاده می کنند که اولی سریعتر پاسخ حاضر می شود و دومی در تشخیص موارد مثبت دقیقتر است. پی سی آر برای بررسی وجود قطعات ماده ژنتیک ویروس در خون به کار می رود و با این که زودتر از آن دو می تواند انجام شود به دلیل دقت کمتر باید نتایجش با انجام آزمایش الایزا تأیید شود.

نتیجه مثبت از هر آزمایشی نه تنها آزمایش سریع، با آزمایشهای دیگر باید تایید شود.چون امکان مثبت کاذب بودن در کشور ما زیاد است (بیش از 90 درصد). در آزمایش‌های سریع (Rapid Test) چون فرصت چندانی برای واکنش مواد وجود ندارد، دوره پنجره طولانی تر است و نتیجه منفی 3 ماه بعد از رفتار پرخطر نتیجه آن قطعی است. دوره پنجره برای الایزای نسل 4 کوتاهتر است و نتیجه منفی پیش از یک ماه قطعی تلقی می شود.

برای تشخیص ابتلا به اچ آی وی یا ایدز باید آزمایشی انجام شود که یا پادتن های ضد ویروس را در خون نشان دهد یا ذرات ویروس را. مشاوره و آزمایش ایدز در مراکز مشاوره بیماریهای رفتاری رایگان است.

خیر. باید آزمایش خاص خودش را انجام دهید. بهتر است برای مشاوره و آزمایش به مرکز مشاوره بیماریهای رفتاری بروید.

اگر رفتار پر خطر داشته اید هرگز برای اهدا خون به سازمان انتقال خون نروید و اگر فقط میخواهید آزمایش بدهید، بخواهید که خون شما اهدا نشود. در سازمان انتقال خون، خون از نظر بیماریهای سرایت شونده از راه خون بررسی میشود. در اثربخشی کار انتقال خون ایران همین بس که در ده سال گذشته حتی یک مورد سرایت اچ آی وی از این راه گزارش نشده است. برای مشاوره و آزمایش رایگان به مرکز مشاوره بیماریهای رفتاری بروید.

اگر آلت مرد به هر اندازه وارد بدن فرد مقابل بشود احتمال سرایت وجود دارد.

بلی، انزال نکردن برای مرد خطرش فرقی نمی کند ولی برای زن خطرش کمتر است. اگر مرد مبتلا باشد، ترشحات قبل خروج منی هم ناقل هستند. بنابراین بدون خروج منی هم احتمال انتقال وجود دارد. اگر زن مبتلا باشد ترشحات مخاطی مقعد حتی بدون خونریزی حاوی اچ آی وی است.

احتمال سرایت اچ آی وی در هربار آمیزشی مقعدی بدون کاندوم از فاعل مبتلا به مفعول بدون انزال 61 در ده هزار (با انزال داخل آن 138 در ده هزار است) و از مفعول مبتلا فاعل 11 در ده هزار است که استفاده از کاندوم خطر را یک پنجم میکند.

احتمال سرایت اچ آی وی در آمیزش مقعدی بیشتر از آمیزش واژنی است، مقعد هم دارای ترشحات است و هم مخاط آن نازک هستند که احتمال ورود ویروس را بیشتر میکند و هم احتمال پارگی و خراشیدگی زیاد است. احتمال سرایت اچ آی وی در هر بار آمیزش مقعدی بدون کاندوم از زن مبتلا به مرد 11 در ده هزار است.

سلامت افراد با اظهار خودش یا ظاهر ایشان مشخص نمی شود و فقط با تست اچ ای وی معلوم می شود. چون رابطه پر خطر است در صورتی که فرد مبتلا باشد احتمال انتقال بالاست و توصیه می شود هر چند علامتی ندیده باشید برای مشاوره و آزمایش رایگان به مرکز مشاوره بیماریهای رفتاری بروید. علاوه بر بیماریهای مقاربتی، گشاد شدن اسفنکتر خروجی مقعد، شقاق، بواسیر و بی اختیاری گاز و مدفوع از رایج ترین عوارض آمیزش مقعدی است.

احتمال سرایت اچ آی وی در هر بار آمیزش واژنی بدون کاندوم از زن مبتلا به مرد 4 در ده هزار و از مرد مبتلا به زن 11 در ده هزار است که استفاده از کاندوم خطر را یک پنجم می کند. بدون انزال فقط خطر سرایت از مرد به زن کمتر می شود (8 در ده هزار)

حتی بدون انزال احتمال سرایت اچ آی وی در هربار آمیزش واژنی از مرد مبتلا به زن 11 در ده هزار است، میتوانید برای مشاوره و آزمایش رایگان به مرکز مشاوره بیماریهای رفتاری بروید.

در شرایطی که فرمودید اچ آی وی سرایت نمی کند و نیاز به آزمایش نیست.

بلی، البته خطرش به مراتب کمتر از آمیزش واژینال و یا مقعدی است.

احتمال سرایت اچ آی وی از راه تماس دهانی ناحیه تناسلی زن از مرد مبتلا به زن وجود ندارد.

احتمال سرایت اچ آی وی در راه تماس دهانی ناحیه تناسلی زن از زن مبتلا به مرد وجود ندارد. مکیدن و از راه تماس دهانی ناحیه شرمگاهی زن شامل لبیاهای بزرگ و کوچک، دهلیز و کیلیتوریس خطر سرایت اچ آی وی را ندارد، چون این قسمت ها با ترشحات غدد بارتولن (دهلیزی) نمناک می شوند که حاوی اچ ای وی نیست. امکان سرایت از زن به مرد در این رفتار نیست، مگر زن در دوره خونریزی ماهانه باشد.
زنان دو نوع مایع ترشحی دارند:
1) مایعی که از غدد بارتولن زن ترشح می شود و دهلیز ورودی واژن را مرطوب می کند و حاوی اچ آی وی نیست. همین مایع است که در اوج لذت جنسی زن ترشحش زیاد می شود و شرمگاه را خیس میکند.
2) اما مایع دیگری که از گردن رحم و انتهای واژن ترشح میشود در افراد مبتلا به اچ آی وی میتواند سرایت دهنده باشد ولی در آمیزش دهانی با آن سر و کار ندارید.

در آمیزش دهانی، در راه تماس دهانی آلت تناسلی مرد از زن مبتلا به مرد احتمال سرایت وجود ندارد.
اچ‌آی‌وی در بسیاری از مایعات بدن وجود دارد از جمله مایع ترشحه از غدد کوپر که مایعی بیرنگ و لزج است و هنگام لذت جنسی در لوله پیشابراه مرد ترشح می شود. (در کتب احکام به آن مذی می گویند) بدین لحاظ آمیزش دهانی بدون انزال هم می تواند برای فرد مفعول خطرناک باشد.

احتمال سرایت اچ آی وی در خوردن آلت مرد از مرد لیسنده مبتلا به مرد دیگر (فاعل) وجود ندارد
ولی برای فردی که آلت در دهانش رفته است خطردارد. در هر بار آمیزش دهانی روی آلت مرد، خطر سرایت از مرد فاعل مبتلا به مفعول یک در ده هزار است که کم خطر محسوب میشود.

امکان سرایت از بزاق وجود ندارد اما از ترشحات مقعدی و خون وجود دارد. عدد دقیقی نمی شود گفت بهتر است برای مشاوره و آزمایش به مرکز مشاوره بیماریهای رفتاری بروید.

احتمال سرایت اچ آی وی از راه لب گرفتن و بوسیدن عمیق (فرانسوی) وجود ندارد مگر فرد مبتلا دچار خونریزی واضح در دهانش باشد یعنی خون را با چشم ببیند.
ما شواهد علمی کافی برای سرایت از این راه در منابع معتبر پیدا نکرده ایم. در مورد بوسه فرانسوی تاکنون فقط یک مورد احتمالی از آن گزارش شده است، آن هم کسی بوده که همسرش خونریزی مکرر لثه داشته است و در کنارش یک بار پاره شدن کاندوم، چند آمیزش دهانی بدون کاندوم و استفاده از تیغ و مسواک او را هم گزارش کرده اند. بنابراین نمی شود با قاطعیت گفت کدام عامل سرایت بوده است.

خیر اچ آی وی فقط از انسان مبتلا به انسان سالم سرایت می کند. استمناء راه سرایت اچ آی وی نیست.
اگر آن اشیاء مشترک و آغشته به ترشحات فرد دیگری نباشد، خیر.

اگر خون تازه از دستش بیاید از نظر تئوریک امکانش هست ولی تا به حال چنین موردی ثبت نشده است.

در صورتیکه یک سوزن برای چند نفر استفاده شده باشد.
معمولا از سوزن های یک بار مصرف برای هر فرد استفاده میشود و جای نگرانی نیست. هر ابزار نوک تیز که وارد بدن می شود باید استریل و یک بار مصرف باشد. انتقال اچ آی وی شرایط خاصی دارد و در صورتی انتقال پیدا می‌کند که خون از فرد مبتلا بلافاصله به فرد دیگری تزریق شود؛ در بدترین حالت امکان سرایت کمتر از یک در هزار است.

احتمال سرایت از این نظر که وسایل با دقت استریل می شوند وجود ندارد. تاکنون کسی در ایران از راه دندانپزشکی دچار اچ آی وی نشده است.

اگر سوزن توخالی باشد مانند آن چه برای تزریق به کار می رود ویروس زمان بیشتری درونش زنده می ماند و خطر سرایت از این راه به طور متوسط 3 در هزار است. اگر سوزن توپر باشد مانند سنجاق کاغذ ویروس زودتر از بین می رود و خطر کمتری دارد.

سوراخ کردن گوش ها بلافاصله پشت سر هم بدون استریل کردن ابزاری که وارد بدن می شود و اگر به صورت مشترک باشد، خطر انتقال دارد و غیر این حالت خطری نیست. امکان سرایت اچ آی وی فقط از وسیله نوک تیزی است که پوست را سوراخ کند و اگر آن یک بار مصرف است یا ضدعفونی می شود جای نگرانی نیست. بهتر است این کارها در مطب یا کلینیک پزشکان انجام شود.

متن دقیق ما این است : «زنده ماندن ویروس در خارج از بدن به عواملی مانند: دما، نور، رطوبت،ph مواد شیمیایی و ... دارد. معمولا اچ آی وی بیش از چند دقیقه بیرون از بدن انسان فعال باقی نمی ماند» و با این که در این جا آمده که اچ‌آی‌وی در خون خشک شده در دمای اتاق با حفظ اسیدیته مطلوب تا 6 روز امکان زنده ماندن دارد، می توان گفت که با گذشت زمان تعداد ویروس های به شدت کاهش می یابد دیگر آن که ذکر شده است که «این تحقیقات مواردی مانند میزان ویروس لازم برای ایجاد عفونت و شانس رسیدن ویروس به سلول های هدف اش را حتی اگر پوست ناسالم باشد در نظر نگرفته اند. اینکه کسی با چند ویروس در خون خشک شده تماس پیدا کند به معنای ابتلایش به آن نخواهد بود.» و در آخر آن که «علیرغم این بقای نسبتا طولانی ما شواهدی نداریم که اچ آی وی از اشیاء به کسی سرایت کرده باشد. اغلب نمونه ها حاوی تعداد ویروس کمی هستند و اچ آی وی مشخص نشده که از راهی سرایت کند جز آنهایی که تاکنون مستند شده است. در مورد سوراخ کردن گوش در صورت استریل بودن سوزن احتمال سرایت وجود ندارد. در مورد خالکوبی نیز علاوه بر سوزن و پروب، جوهر نیز باید استریل باشد.

امروزه انجام آندوسکوپی و سونوگرافی با رعایت احتیاطات استاندارد است و خطر سرایت اچ آی وی وجود ندارد. در سونوگرافی واژینال اگر پروب استریل نباشد امکان سرایت هست ولی پزشکان در این باره آموزش دیده اند و با رعایت نکات بهداشتی و استفاده از ابزار استریل جای نگرانی نیست.

احتمال سرایت اچ آی وی از راهی که گفتید وجود ندارد. اچ آی وی از طریق وسایل و اشیا منتقل نمی شود.

احتمال کلی سرایت اچ آی وی در شرایطی که گفتید کمتر از یک در میلیون است و نیازی به آزمایش نیست. تاکنون در ایران سرایت اچ آی وی از آرایشگاه ها گزارش نشده است. ولی بیمارهای دیگری مانند هپاتیت بی، تبخال و زگیل ممکن است سرایت کند بنابراین بهتر است ابزارهای آرایشگاه برای هر مشتری ضدعفونی بشوند یا اختصاصی باشند.

خون افتادن با سوهان عمدتا به دلیل کشیدگی و پاره شدن پوست بر اثر فشار و کشش است، نه سوراخ شدن (که با سوزن ممکن است)، در واقع ابزار وارد بدن شما نمی شود.
اگر ابزار نوک تیز وارد پوست بشود امکانش هست البته احتمالش بسیار کم است، چون معمولا فاصله ی استفاده برای افراد مختلف بیش از چند دقیقه است و لازمه ی انتقال ایجاد زخمی است که با خون تازه ی فرد قبلی هم تماس داشته، این خطر عملا ناچیز است هرچند ضدعفونی کردن ابزار کار توصیه می شود. از طریق ابزارهای کاشت ناخن هم تاکنون موردی گزارش نشده است.

اگر احتیاطات همه جانبه بهداشتی رعایت شود خطر سرایت اچ آی وی نیست. اگر سوزن مشترک باشد امکان سرایت 3 در هزار است.

اچ آی وی در بیرون از بدن انسان از چند ثانیه تا چند دقیقه زنده نمی ماند و اچ آی وی به حرارت و مواد شیمیایی بسیار حساس است. تا بحال سرایت آن از راهی که گفتید گزارش نشده است.

اشک، عرق، بزاق، ادرار، استفراغ و مدفوع راه سرایت اچ آی وی نیستند.

اچ آی وی در این شرایط سرایت نمی کند.

اچ آی وی از طریق بزاق و استفاده از وسایل غذاخوری مشترک منتقل نمی شود. تاکید می شود که نیازی به جداسازی ظروف غذا خوری فرد مبتلا و یا شستشوی جداگانه آنها نمی باشد.

اچ آی وی در محیط خارج از چند ثانیه تا چند دقیقه بیشتر زنده نمی ماند، اچ آی وی (ویروس عامل ایدز) قطعاً از این راه سرایت نمی کند. همچنین از راه خوردن (میوه، غذا، نوشیدنی) با فرض اینکه حاوی ویروس هم باشد، امکان سرایت نیست، چون بزاق دهان و اسید معده آن را غیرفعال می کند و امکان سرایت اچ آی وی از راه خوراکی وجود ندارد.

اچ آی وی (ویروس ایدز) از طریق شنا در استخر، استفاده از حمام و سرویسهای بهداشتی عمومی منتقل نمی شود. حتی اگر در این محل ها خون هم ریخته شود براحتی با آب قابل شستشو است. هرگز لازم نیست حمام و توالت مرتباً ضدعفونی شوند. نیازی به جداسازی حمام و توالت در منزل نیست.